Rozdział 6

- No powiedz gdzie jedziemy...proszę! 

- Wtedy zepsujesz całą niespodziankę.

- No dobra...poczekam, ale powiedz chociaż kiedy tam dojedziemy ?

- Za jakieś dwie godziny.

- Ale to właśnie powiedziałeś 2 godziny temu - zachichotałam 

Kilka godzin później Lucas stanął przed lasem.

- Po co przyjechaliśmy do lasu ?

- Zobaczysz... - Otworzył moje drzwi i wziął mnie za rękę.

Szliśmy przez las ok. 15 min i nagle zobaczyliśmy łąkę.

- Jak tu pięknie. - Wyglądało to jak na filmie: dziewczyna trzyma chłopaka za ręce, patrzy mu się prosto w oczy, on się nachyla i przyciska usta do jej ust.

Jednakże to nie był film - uszczypnęłam się kilka razy by to sprawdzić, a cały ten 'schemat' o którym powiedziałam był rzeczywistością.

Usiedliśmy pod drzewem.

Wyjęłam klucze do domu i zaczęłam wyskrobywać moje imię, żeby zostawić po sobie jakiś ślad. Napisałam Miranda, ale później dodałam + Lucas = ♥

Spojrzałam na niego, zarumienił się.

Przecież to nie ja wyznałam mu miłość tylko on mi, może teraz moja kolej.

Położyłam mu głowę na ramieniu i powiedziałam - Kocham cię!

- Naprawdę?

- Tak...uwielbiam gdy się uśmiechasz. Kiedy się na ciebie patrzę nie widzę nikogo innego.

- Tak samo mam z pewną dziewczyną. - podniosłam głowę i spojrzałam się na niego.

- Jaką?

- Tobą - zaśmiał się

- Och...

- Pokochałem cię już wtedy w przedszkolu kiedy wysypałaś mi piasek na głowę.

- Zmyślasz. 

- A pamiętasz nasz pocałunek...w szóstej klasie? - Zamyśliłam się i cofnęłam myślami do ostatniego dnia szóstej klasy. Pokłóciłam się z nim dzień wcześniej o to kto będzie miał więcej punktów na egzaminie. Wygrał - miał o 1 pkt. więcej.

- Gratuluję 40 pkt. - powiedziałam.

- Najwyraźniej jestem lepszy. - spojrzałam na niego z rozszerzonymi oczami.

- Słucham ?!

- Powiedziałem tylko, że jestem lepszy, nie bulwersuj się.

- Ty idioto - walnęłam go "z liścia" i pobiegłam z płaczem do łazienki, skuliłam się pod drzwiami. Nagle do łazienki wszedł Lucas.

- Miranda ! 

- Jesteś w pierwszej klasie ? To damska łazienka.

- Wiem.

- Po co tu przyszedłeś? Pochwalić się tym, że "jesteś lepszy" ode mnie ?

- Nie, chciałem cię przeprosić. Miałaś rację - jestem idiotą! - otworzyłam drzwi i wyszłam, stanęłam obok niego.

- Pozwól, że bez grzeczność nie zaprzeczę - zaśmiałam się.

Spojrzał mi w oczy, jedną ręką dotknął moich pleców, nachylił się i pocałował mnie. Chociaż byłam zaskoczona odwzajemniłam pocałunek.

Trwał on dłużej niż myślałam, już wtedy całował jakby robił to już z milion razy.

Z trudem wyrwałam się z jego uścisku.

- Zrobiłem coś nie tak?

- Nie, ale muszę...już iść.

- Czekaj, Miranda!  - ale ja już wyszłam z łazienki i nawet nie interesowało mnie co chciał powiedzieć, poszłam do domu i już przez następne 5 lat z nim nie rozmawiałam.

Wróciłam do życia realnego.

- Tak, dobrze pamiętam. Co chciałeś powiedzieć wtedy kiedy już wyszłam z łazienki ? 

Zamyślił się.

- Nie wiem, nie pamiętam. - ale ja i tak wiedziałam, że chciał powiedzieć mi to co ostatnio "Je t'aime Miranda"...

~Miranda Morgan